Het was de dag waarop we afscheid namen van mijn vader, het gebeurde nu toch echt.
We stonden bij het afscheidshuis en haalden nog even adem voordat de rollercoaster begon – je weet wel, dat moment waarop alles even extra heavy voelt – toen wij als familie buiten stonden bij de kist van mijn vader. Alleen wij, een intieme bijeenkomst voordat we naar de grotere zaal gingen waar de rest van de mensen al op ons wachtten.
Iedereen hield een witte heliumballon vast, een simpel maar krachtig gebaar om onze herinneringen los te laten. We hadden afgesproken om samen af te tellen en op dat moment de ballonnen de lucht in te laten – een mooi ritueel vol betekenis.
Terwijl we "drie… twee…" telden, gebeurde er iets totaal onverwachts: precies bij twee, op exact 12:00 uur, ging er een sirene af. Niet zomaar een random geluid, maar de sirene die iedere eerste maandag van de maand als test afgaat. Het alarm was keihard, en even stond de wereld stil. Daar, midden in al die intense emoties, voelden we allemaal die bizarre ironie. We stonden daar, met tranen in onze ogen en ballonnen in de hand, en voordat we het wisten, barstten we in lachen uit.
Het geluid, zo herkenbaar en routinematig, doorbrak de serieuze sfeer op een manier die je eigenlijk niet had verwacht. Het was absurd, maar precies die absurditeit maakte het moment juist onvergetelijk. We keken elkaar aan, lachten samen om de timing (OMG, hoe kan dat nou precies op dat moment gebeuren?) en lieten toen de ballonnen los, terwijl ze rustig de lucht in zweefden – een symbolisch afscheid vol hoop en herinnering.
Het was een mix van tranen en laughs, een moment waarin we beseften dat zelfs in de diepste rouw er ruimte is voor een spontane lach. Ondanks het verdriet, gaven dat onverwachte geluid en onze gezamenlijke lach ons even een adempauze.
Het herinnerde ons eraan dat mijn vader, die altijd hield van een goede grap, vast blij zou zijn dat we in zo’n emotioneel moment toch even de humor konden vinden. Zo werd die eerste maandag van de maand, met zijn standaard sirene, voor ons niet alleen een dag van intens verdriet, maar ook een moment van onverwachte verbondenheid en warmte – een herinnering dat zelfs als het leven zwaar is, er altijd ruimte is voor een klein, absurd lachmoment. Nog steeds als ik het alarm hoor, moet ik eraan denken. Dit jaar viel het alarm zelfs op zijn verjaardag. Dubbel, grappig, alles tegelijk.
