Mijn verhaal
Dieuwertje van der Stoep (29) vertelt in Ik mis je over haar vader Jaap. “We vierden vorig jaar zomercarnaval met de familie op de camping. We dronken de hele dag biertjes, dansten en zongen mee met muziek. Aan het einde van de dag aten we samen. Mijn vader voelde zich niet lekker. Hij was benauwd en had geen trek en wilde alleen buiten zitten, onder een afdak, hoewel het ontiegelijk slecht weer was. Ik had er geen goed gevoel bij, maar bracht hem toch maar een bord eten en wat te drinken, voor het geval hij alsnog trek kreeg.”
Foute boel
“Hij zei dat hij naar het toilet ging. Om bij het toilethuis te komen, moest hij twee campingvelden oversteken. Ik wilde hem achterna lopen. ‘Dieuw, er is vast niks,’ zei mijn familie nog. Maar het zat me niet lekker. Ik had een onbestemd onderbuikgevoel.
In de stromende regen liep ik achter hem aan. Ik keek om me heen. Kon ‘m niet vinden. Tot ik in de verte zijn benen uit de bosjes zag steken. Hij lag op de grond. ‘Pap! Wat doe je daar?!’
Ik rende door de blubber, draaide hem om en schrok toen ik zijn gezicht zag. Het ging duidelijk niet goed. Ik riep om hulp, belde 112. De vrouw aan de andere kant van de lijn gaf instructies. Een voorbijganger hielp met reanimeren.
Reanimeren
Na minuten die uren leken te duren kwam mijn familie eraan gerend. Niet veel later arriveerde ook de ambulance. Mijn vader werd voor mijn ogen gereanimeerd, de AED werd erbij gehaald. We kregen het advies om daar niet naar te kijken, dus draaide ik me om. Mijn moeder wilde het wel zien, dus ik ben tegen haar rug aan gaan staan en heb haar hand vastgehouden. Ze zijn een half uur bezig geweest.
Toen ik een ambulancebroeder naar ons zag toelopen, wist ik het eigenlijk al. Hij zei de woorden waar we zo bang voor waren: ‘Zijn hart kwam niet meer op gang. Jaap is overleden.’
‘Papa was mijn maatje’
Ik heb heel hard gehuild, mijn wereld stortte in. Papa was mijn maatje, we hadden een bijzondere connectie. Ik sprak hem elke dag, we belden, hadden het over alles: werk, persoonlijke dingen, ik kon alles met hem delen. Hij had zo’n groot hart, was altijd met iedereen begaan. En nu was hij er opeens niet meer. Ik kon het nauwelijks bevatten.
Ik heb EMDR gehad om het trauma te verzachten. Langzaamaan gaat het normale leven weer logisch klinken, kan ik met dingen dealen. Maar het gemis zal er altijd zijn.”